เรื่องเล่า การเติบโตของฉัน ตลอดการฝึกงาน 105 วัน
การเดินทางของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยก้าวออกจากความผิดพลาดของตนเอง ในวันนี้ได้เริ่มก้าวผ่านความทรงจำในวันนั้นได้อีกครั้ง เรามักบอกทุกคนเสมอว่าเราเป็นครูไม่ได้ เราไม่อยากให้ใครก็ตามเรียกเราว่าครู หากย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว เราเคยเลือกสอบเข้าคณะศึกษาศาสตร์ แต่ด้วยความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในวันนั้น ทำให้ความฝันของคนครอบครัวพังลง เราทำลายความคาดหวังของพวกเขา จนเรากลัวความผิดพลาดตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้
ในวันที่เราตัดสินใจเลือกฝึกสหกิจศึกษาที่ศูนย์การเรียนไร่ส้มวิทยา เราตั้งใจและหาข้อมูลมาพอสมควร ในตอนนั้นมีรุ่นพี่คนหนึ่งบอกให้เราลองดู “เคยอยากเป็นครูไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ลองดูละ ถ้าไม่ลองวันนี้แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่ายังอยากเป็นครูอีกไหม” แล้วความคิดของเราก็บอกให้เลือกมาที่แห่งนี้ เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าความฝันที่เคยทิ้งไปในอดีต ที่ฝังอยู่ใจทุกครั้งที่พูดถึงนั้น จะกลับมาเป็นความฝันที่เรากำลังตามหาได้อีกหรือเปล่า
ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาในศูนย์การเรียนไร่ส้มวิทยาจนถึงวันนี้ เรารู้สึกขอบคุณตัวเองที่กล้าตัดสินใจในวันนั้น และขอบคุณพี่ ๆ ประสานงานทุกท่านที่รับเราเข้าฝึกสหกิจ ในช่วงแรกเรายังปรับตัวไม่ค่อยได้ แต่เราไม่ได้ไปเร่งตัวเองว่าต้องปรับตัวให้ได้ทันที แต่เราเลือกที่จะใช้เวลาในการเรียนรู้สถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ตัวของเรา เราเรียนรู้หน่วยงาน องค์กร ปกครอง และเด็ก ๆ จนวันนี้เรารู้สึกดีที่ความกลัวในวันนั้นมันไม่มาหาเราอีกแล้ว
สำหรับ 105 วันที่ผ่านมานั้น เราขอบคุณครูสายลมที่คอยสอนและให้แนวคิดมุมมองบางอย่างที่ทำให้เรานึกคิดได้ เรารู้สึกประทับใจกับการสอนในรูปแบบเชิงวิชาการบูรณาการกับการพัฒนาทักษะอาชีพ ขอบคุณครูเอ๋และพี่โอ๋ ที่คอยสนับสนุนทุกก้าวของการฝึกสหกิจ เรารับรู้ถึงความรู้สึกที่เหมือนของคนในครอบครัวให้ทุกครั้งที่ได้เจอ ได้พูดคุย ทุกครั้งที่เราไปบ้านครูเอ๋ เราจะเดินออกมาอย่างสดใสเสมอ ขอบคุณครูซันพาร์ทเนอร์ที่คอยสนับสนุน และซับพอร์ตเราในทุก ๆ การตัดสินใจ ถึงแม้จะมีช่วงเวลาหนึ่งที่เราต่างไม่เข้าใจกัน จนทำให้เราเผลอทิ้งช่วงเวลาบางอย่างไป และขอบคุณเด็กนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5-6 ที่น่ารักกับเราตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่เราสอนเด็ก ๆ เราตั้งใจสอนด้วยความจริงใจ ในช่วงแรก ๆ เด็กหลายคนมีกำแพงที่ดูสูง จนเรารู้สึกว่าตัวเราไม่มีทางข้ามกำแพงเหล่านั้นไปได้ แต่ในวันนี้มีเด็กหลายคนบอกกับเรามาตลอดว่า “ผมสนิทกับครูจ๋านะ” “ครูไม่เหมือนครูคนอื่นที่ผ่านมา” “ทำไมครูถึงให้ใจพวกหนูเยอะขนาดนั้นคะ” “หนูรักครูจ๋า” “พวกเราไม่อยากให้ครูกลับ” ประโยคที่ความหมายดูเล็ก แต่ความรู้สึก สีหน้า แววตา การกระทำ ตอนพูดประโยคเหล่านี้ มีความหมายมาก ๆ สำหรับเรา
นางสาวเนตรชนก ชูทอง คณะวิทยาการสื่อสาร สาขานิเทศศาสตร์ แทร็ควารสารศาสตร์ดิจิทัล มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ฝึกงานฝ่ายสื่อสารองค์กร
ระหว่างวันที่ 20 พฤศจิกายน 2566 - วันที่ 8 มีนาคม 2567
นางสาวเนตรชนก ชูทอง (ครูจ๋า)
สาขาวิชานิเทศศาสตร์ คณะวิทยาการสื่อสาร
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี